.JPG)
Ito si tito Nani. Taga Nabas, Aklan. Ang bisikleta nya, lumang BMX na walang preno.
Ginagamit nya to araw-araw papuntang bayan. Ginagamit nya papuntang bukohan kung saan sya umaakyat sa mga puno para manguha ng mga buko para gawing suka at tuba. Ginagamit nya papuntang baybay dagat kung saan sya nagingisda. Ginagamit nya papunta kina kapitan pag duty nya nang mag tanod.
Bilang isang taga Maynila, ang instinct ko pag nakakita ng kalsadang walang sasakyan ay bilisan ang pag padyak. Dito sa liblib na kalsada ng Nabas, walang kotse, walang jeep, walang bus, walang traysikel, walang mga kolorum na Ayala vans na nakikipagsiksikan para maka boundary.
Ako lang ang nasa kalsada. Sa akin lang ang daan. Dahil sanay ako sa Maynila, binilisan ko ang andar. Walang taong tumatawid. Binilisan ko pa. Walang mga tindero sa gitna. Pwede pang mas mabilis.
Unti-unting kumipot ang daan. Naging mabato. Mga batong sinlalaki ng baseball. Kailangan ko nang bumagal. Delikado. Ang kaso, nakalimutan ko na wala nga palang preno ang gamit kong bisikleta.
Hindi ko alam kung paano hihinto. May nakita akong pader sa kaliwa. Inasinta ko. "Timing lang 'to" sabi ko sa sarili. Paglapit ng pader sinadsad ko ang manibela. Sumama ang kaliwang kamay ko sa pagsadsad.
Huminto nga ang bisikleta, duguan naman ang kamay ko.
Habang sinisipsip ang dugo sa daliri, naintindihan ko na kung bakit walang preno ang bisikleta ni tito Nani. Dito sa Nabas, hindi kailangang magmadali. Sa bagal ng buhay dito, kahit gaano ka-bagal ang bisikleta mo, makakarating ka sa pupuntahan mo. Makakarating ka sa bayan, sa bukohan, sa baybay at kina kapitan.
Hindi kailangang mabilis. Hindi kailangang busy ang bisikleta.
